Wydział Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki (wcześniej Wydział Konserwacji Zabytków) powstał w roku 1950 jako wyraz zainteresowań konserwacją dzieł sztuki, jakie ożywiało krakowskie środowisko artystyczne od kilku pokoleń. Przez pewien czas funkcjonował on jako rodzaj specjalizacji zawodowej po pierwszych latach kształcenia ogólnoplastycznego (malarstwa, rzeźby), następnie, do 1972 jako odrębna jednostka, kształcąca konserwatorów – restauratorów na poziomie uniwersyteckim.

Celem Wydziału jest kształtowanie przyszłych konserwatorów pod kątem przygotowania ich do samodzielnej, twórczej pracy na polu technicznej i estetycznej konserwacji zabytków sztuki, ich naukowego badania, rekonstrukcji, aranżacji w pierwotnym lub wtórnie ukształtowanym otoczeniu. Zajęcia mają formę wykładów, ćwiczeń oraz praktyk zawodowych odbywanych w terenie i instytucjach muzealnych. Wydział prowadzi bibliotekę i archiwum. Jego pracownicy i zapraszani specjaliści różnych dziedzin konsultują prace magisterskie: samodzielne realizacje konserwatorskie wykonywane pod kierunkiem promotora, którym towarzyszy opracowanie o charakterze naukowym. Wydział od wielu lat należy do ENCoRE (European Network for Conservation/Restoration Education). Posiada uprawniania do prowadzenia przewodów doktorskich i habilitacyjnych.

Istotną rolę odgrywa rozwój zawodowy kadry pedagogicznej, unowocześnianie infrastruktury, publikacja osiągnięć (wystawy, wydawnictwa, konferencje naukowe). Wydział współpracuje stale z różnymi instytucjami krajowymi i zagranicznymi.

 

Kompetencje absolwentów Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki Akademii Sztuki Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie

(Wyciąg z uchwały Rady Wydziału z dnia 15 maja 2015 r.)

Kompetencje absolwentów Wydziału można rozpatrywać w dwóch zakresach. Jeden jest wspólny dla obu specjalności, drugi rozdzielny (specjalistyczny) dla konserwacji i restauracji malarstwa i konserwacji i restauracji rzeźby.
Część wspólna nie jest ściśle uzależniona od ukierunkowania uzdolnień artystycznych (malarstwo, rzeźba) i obejmuje wszelkie działania związane z profilaktyką, badaniami, projektowaniem i organizacją prac konserwatorskich, a także z konserwacją i restauracją obiektów nie kwalifikowanych jednoznacznie jako dzieła sztuki malarstwa czy rzeźby. Ten obszar kompetencji obejmuje między innymi prace przy wyprawach ścian (wnętrza, elewacje, tzw. powierzchnie architektoniczne), prostych elementach drewnianych (również polichromowanych i złoconych), wytworach rzemiosła artystycznego i przedmiotach użytkowych. Pewnym ograniczeniem jest materiał obiektu, jednak w przypadku obiektów prostych, nawet jeśli w swej strukturze zawierają nietypowe materiały, z którymi absolwent nie zetknął się w trakcie studiów, jest uprawniony do podejmowania interwencji dzięki teoretycznemu, praktycznemu i etycznemu przygotowaniu zawodowemu oraz umiejętności organizowania wielodyscyplinarnych zespołów.

Część specjalistyczna dotyczy ściśle dzieł sztuki. U podstaw podziału na specjalizacje konserwacja i restauracja malarstwa i konserwacja i restauracja rzeźby leży przekonanie, że ukierunkowane uzdolnienia artystyczne warunkują pełne zrozumienie dzieła i wynikający z niego wysoki poziom konserwacji-restauracji.

Z ducha tego podziału wynika, że absolwent posiadający dyplom magistra sztuki w zakresie konserwacji i restauracji malarstwa jest uprawniony do konserwacji i restauracji każdego rodzaju dzieła malarskiego, zaś absolwent posiadający dyplom magistra sztuki w zakresie konserwacji i restauracji rzeźby jest uprawniony do konserwacji i restauracji każdego rodzaju dzieła rzeźbiarskiego.