Łukasz Konieczko
„Pozaświaty”
galeria SANECCY
ul. Zamoyskiego 30/2b
wystawa czynna do końca listopada
(po uprzednim ustaleniu terminu wizyty)

Łukasz Konieczko
„Pozaświaty”
obrazy i rysunki

Podejrzewam, że każdy zastanawiał się choć przez chwilę jak mogą wyglądać inne światy. Tych kosmicznych pewnie nigdy nie ujrzymy i choć nie mamy pewności, że istnieją, to logika podpowiada, że tak powinno być. Sztuka ma możliwość przekraczania barier i granic, również tych, które w życiu tak skutecznie nas powstrzymują. Wystawa „Pozaświaty” jest próbą takiego właśnie przekroczenia, wszak sztuka pozwala kreować światy, również te jedynie przeczuwane.
Na wystawie spotykają się trzy wątki obecne na ostatnich prezentacjach: „Rysunki trójwymiarowe”, cztery obrazy, z cyklu, który powstał z inspiracji „Abstrakcją astronomiczną” Jerzego Nowosielskiego z 1987 roku, (cały cykl był prezentowany w maju w Galerii „Cztery ściany”) oraz tytułowe, premierowe „Pozaświaty”, które należy uznać za kontynuację lub rozwinięcie wątków astronomicznych. Wystawie towarzyszy tekst prof. Jerzego Wowczaka oraz komentarz dra hab. Rafała Pytla, do lektury którego zapraszamy na naszej stronie.

Wystawa będzie dostępna do końca listopada w krakowskiej galerii SANECCY przy ul. Zamoyskiego 30/2b. Galeria SANECCY to nietypowe miejsce na artystycznej mapie naszego miasta, codziennie biuro architektoniczne prowadzone przez architektów — Agnieszkę i Marka Saneckich, kilka razy w roku przeistacza się w galerię sztuki.

Rafał Pytel

Kosmogonia Łukasza Konieczki

„Pozaświaty” wystawa prac malarskich i rysunkowych w Galerii Sztuki Saneccy, Kraków, październik 2025.

 Profesor Łukasz Konieczko od lat rozwija swój wyjątkowy język artystyczny, coraz częściej włączając do swej twórczości materię rysunku, który uzupełnia i poszerza pole dotychczas dominujących w jego dorobku malarskich kompozycji. Jego obrazy od lat łączą geometryczną precyzję z żywą, organiczną materią malarską, tworząc wielowarstwowe przestrzenie pełne intensywnych struktur i wielowymiarowych znaczeń. Rysunki, choć kameralne w formacie, nie są jedynie mniejszą wersją obrazów; stanowią autonomiczną przestrzeń wyciszenia i przemyślenia, gdzie przeskalowanie emocji do intymnej skali pozwala na nową jakość odbioru. W ten sposób Konieczko podejmuje dialog z widzem, zapraszając go do bliskiej kontemplacji, odsłaniając jednocześnie przenikające się sfery realności i iluzji.

 Kosmogonia Łukasza Konieczki wpisuje się w szerszy kontekst współczesnej sztuki, której jednym z obszarów jest refleksja nad obciążeniami i wyzwaniami współczesnego człowieka. W świecie zdominowanym przez agresję cywilizacyjną, nadmiar informacji i szybkie tempo życia, artysta poszukuje, nie pierwszy już raz, miejsc schronienia, tym razem w strukturach mikroświatów, wyrazem czego są jego prace na papierze. Przedstawiają one mikrokosmosy — małe, zamknięte światy, które rezonują z ludzką psychiką, stając się metaforą wewnętrznych przestrzeni, w których można znaleźć wytchnienie.

Pod względem formy plastycznej, prócz prac malarskich, widzimy zróżnicowane techniki rysunkowe, od precyzyjnych linii, przez subtelne gradacje tonalne, po organiczne struktury, które przywodzą na myśl złożoność i wielowymiarowość przestrzeni. Tendencja do micro-analizy i eksploracji małych światów, w których pojawiają się zarówno elementy geometryczne, jak i organiczne, podkreśla nieustanne dążenie do uchwycenia relacji między jednostką a całością. Architektoniczna nuta w kompozycjach funkcjonuje jako układ odniesienia, łącząc formę z funkcją, a także wartościami dodanymi — przestrzenią trójwymiarową. Struktura prac spaja idee, stwarzając ramy, które są integralne, a jednocześnie otwierają formę na różnorodne odczytania.

Ważnym aspektem jest powtarzalność motywu mikroświata, który odzwierciedla zasadę równowagi między mikrokosmosem a makrokosmosem, co w filozofii wiąże się z postrzeganiem człowieka jako soczewki skupiającej szerokie uniwersum. Ta eksploracja skupia się na pytaniu, które w nieco innym kontekście autor zadawał sobie w przeszłości, o realność obrazu i jego funkcję jako przestrzeni do intymnych przeżyć, co z jednej strony wykracza poza typowe funkcje sztuki, a z drugiej wpisuje się w jej rolę jako medium transcendencji.

Istotne w ostatnich pracach Konieczki są również nawiązania do abstrakcyjnych motywów malarstwa Jerzego Nowosielskiego, które choć dalsze od sakralnych ikon, niosą ze sobą duchowość zakorzenioną w obserwacji kosmosu i rozważań o bycie. Motywy te, definiowane przez Nowosielskiego jako abstrakcje, czasem astronomiczne, ukazują nieboskłon jako przestrzeń symboliczną, gdzie malarska powierzchnia, mimo swej materialności i ograniczonej formy, odsyła do nieskończonej głębi właściwej kosmicznej otchłani. Współczesna interpretacja tego motywu w pracach Konieczki tworzy dialog z filozofią prawosławia reprezentowaną przez Nowosielskiego, u którego duchowość nie jest zarezerwowana jedynie dla ikon i sakralności, ale wyraża się także w abstrakcyjnych formach, które eksplorują tajemnicę istnienia oraz relację człowieka z wszechświatem. Te artystyczne tropy dają możliwość zaakcentowania duchowego wymiaru, nie redukując go do funkcji religijnej, ale ukazując jako uniwersalną przestrzeń refleksji i poszukiwania sensu.

Prace Konieczki, tworzą zatem dialog nie tylko z tradycją artystyczną, lecz także z fundamentalnymi zagadnieniami egzystencjalnymi i społecznymi. Odpowiadają na potrzebę dzisiejszego człowieka, który szuka schronienia w mikrokosmosach własnej percepcji i wyobraźni, jednocześnie zanurzając się w refleksji nad miejscem człowieka w bezkresnym kosmosie.