Dziekan Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie dr hab. Marta Lempart-Geratowska oraz galeria „AKWARIUM” zaprasza na uroczyste otwarcie wystawy grupy artystycznej „RENBAR” pt. „ Kosteczki zostały rzucone”.
Wernisaż obędzie się dnia 20 maja 2013 r. o godzinie 19.00 w wyżej wymienionej galerii, mieszczącej się w budynku Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki ASP w Krakowie przy ul. Lea 27-29.
[geogis_old_gallery album=”mozaikiplakat”]
RENBAR
Początki grupy artystycznej Renbar sięgają 2005 roku, jej działalność skupiała się od początku na eksploracji języków sztuki, w ramach której realizowane były performance, video instalacje, happeningi, filmy krótkometrażowe, a także kolektywne instalacje, rzeźby i obiekty przestrzenne.
Obecnie większość realizacji artystycznych grupy Renbar związana jest z językiem mozaiki charakterystycznym dla wczesnochrześcijańskiego okresu raweńskiego. Bizantyjska konstrukcja kompozycyjna wynikająca z użycia antycznej gramatyki ściegów, technologia ręcznej obróbki kamienia oraz estetyka przedstawieniowa, jakie sztuka ta wytworzyła na przestrzeni wieków stały się punktem wyjściowym do rewizytacji i rewaloryzacji tego języka sztuki. Wiedza i doświadczenie zdobyte w szkole mozaiki w Rawennie w polączeniu z technologiami konserwacji zabytków zaowocowały wypracowaniem charakterystycznego jezyka ekspresji artystycznej wspólnego dla wszystkich członków gruby Renar.
Renata Karska, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki, absolwentka Ogólnokształcącej Szkoły Sztuk Pięknych im. A. Kenara w Zakopanem.
Bartosz Keska, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Rawennie na Wydziale Mozaik, absolwent Ogólnokształcącej Szkoły Sztuk Pięknych im. A. Kenara w Zakopanem i Ogólnokształcącej Szkoły Artystycznej w Zakopanem.
Katarzyna Łopatowska, absolwenta Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki, absolwentka Liceum Plastycznego w Kielcach.
Prezentowane prace są wynikiem studium naukowo-artystycznego nad antycznymi technikami tworzenia mozaik. Fenomenologia dzieł budzi estetyczną konsternację: technika antyczna z rygorystycznym, wręcz historycznym wykorzystaniem rzemiosła bizantyjskiego łączy się z kompozycją wpisaną w ramy estetyki współczesności. Zacierają się granice pomiędzy tym co dawne, a tym, co dzisiejsze. Jedna ulotna chwila zostaje paradoksalnie naznaczona wiecznością. Dualizm czasu wyrażony w przedstawieniu chwili nieokreślonej i nieprecyzyjnej w połączeniu z techniką mozaiki, której przeznaczeniem jest byt ponad i pomimo wschodzych epok budzi pytanie, czy to antyczna technika wkracza we współczesną estetykę, czy też współczesność, czerpiąc z mozaiki, staje się jej konsekwencją. Ten dysonans konceptualny przekłada się na fragmentaryczną obecność światła w obiektach, jest swoistym rozdarciem pomiędzy tym, co widoczne, a tym, co nieuchwytne. Każdy etap powstawania prac wykonywany był ręcznie z zastosowaniem antycznych narzędzi, począwszy od rozdrabniania kamienia za pomocą ciosełka i kowadełka, poprzez konstrukcję obrazu i wyprowadzenie poprawnych ściegów mozaiki zgodnych z gramatyką bizantyjskich andamentów, a skończywszy na integracji z podłożem (statumen) za pomocą malty. Tessery (kostki) mają wielkość od 0,3 cm do 2 cm, powstały z materiałów różnego pochodzenia: kamień naturalny, gres porcelanowy, gres techniczny, cotto, granit, a także szkło.